nandu. wielki ptak w Brazylii. aguja. ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych, występujący w dwóch podgatunkach w Ameryce Południowej, od południowo-zachodniej Wenezueli, wzdłuż zachodnich Andów, aż po Ziemię Ognistą oraz od południowo-wschodniej Brazylii do Paragwaju, wschodniej Argentyny i Urugwaju. urraka. gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae) krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. Hasło do krzyżówki „aquila, ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych o brunatnym upierzeniu” w leksykonie krzyżówkowym. W naszym słowniku definicji krzyżówkowych dla wyrażenia aquila, ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych o brunatnym upierzeniu znajduje się tylko 1 definicja do krzyżówek. Kania ruda, to ptak z rodziny jastrzębiowatych – bliski krewniak kani czarnej. Występowanie Kania ruda występuje na znacznym obszarze Europy, w Azji Środkowej, w niektórych rejonach Afryki, a również w takich miejscach, jak Wyspy Kanaryjskie. Populacje zamieszkujące południowe, ciepłe rejony, są ptakami osiadłymi. Te które występują w klimacie umiarkowanym, są ptakami wędrownymi – przylatują w marcu i kwietniu, odlatują nawet w listopadzie. Kania ruda jest ptakiem, który występuje również w naszym kraju. W Polsce jest uznawana za gatunek nieliczny – statystyki mówią o występowaniu około 600 par tego gatunku. Nie występuje na wschodzie kraju, występuje przede wszystkim na zachodzie Polski oraz na północy. W Polsce jest ptakiem wędrownym, aczkolwiek zauważono, że pojedyncze osobniki próbują zimować w naszym kraju – najczęściej decydują się na to te osobniki, które swoje gniazda mają w rejonach, w których występuje dużo pokarmu – na przykład zamieszkujące przy śmietniskach. Swoje gniazda, kania zakłada przede wszystkim na skrajach lasów. Gniazdo zawsze umieszczone jest dość wysoko. Jego charakterystyczna budowa, to gruba gałąź, otoczona mniejszymi elementami. Jako wyściółka pojawia się trawa, siano, ale również wytwory ludzkie takie jak gazety. Wygląd Ptak o bardzo charakterystycznej sylwetce. Obie płcie ubarwione są praktycznie identycznie. Charakteryzuje je pstrokate upierzenie, o rudym, a niekiedy wręcz rdzawym odcieniu. Podobnie jak w przypadku kani czarnej, charakterystyczną cechą kani rudej, jest żółty dziób i żółte nogi. Ptak jest nieco większy od myszołowa – rozpiętość skrzydeł kani żółtej, sięga 155 cm. Kania ruda jest ptakiem agresywnym, z tego powodu w okolicach jej gniazd, nie notuje się występowania innych ptaków szponiastych. Pożywienie Kania ruda, żywi się drobnymi bezkręgowcami. Zjada krety, gryzonie, jaszczurki ale również dżdżownice. Czasami decyduje się również na spożywanie padliny, aczkolwiek częściej wybiera pokarm żywy. Niekiedy decyduje się na chwytanie żywych ofiar w czasie lotu. Nierzadko atakuje gniazda ptaków z rodziny krukowatych. Poluje, wypatrując ofiar z gałęzi drzew, jednak zdarza się również inaczej – poluje chodząc po ziemi. Niekiedy zdobywa pożywienie w takich rejonach jak śmietniska i inne rejony zajmowane przez człowieka. Lęgi Kania ruda wyprowadza jeden lęg rocznie. Samica skalda 2-4 jaj, które wysiaduje przez 30 dni. Wysiaduje je sama – samiec w tym czasie donosi jej pokarm. Po 30 dniach następuje wyklucie młodych. Pozostają one w gnieździe jeszcze przez 50 dni. Na początku – przez pierwsze dwa tygodnie, karmi je wyłącznie samica, później karmi je również samiec. Starsze młode same potrafią już rozdrabniać pokarm. Z uwagi na zmniejszającą się liczebność populacji, kania ruda jest objęta bardzo ścisłą ochroną gatunkową – w okolicach jej gniazd wytyczane są strefy ochronne – niekiedy sięgające 500 m.
jastrząb » ptak drapieżny o bystrym wzroku i mocnym, hakowatym dziobie. jastrząb » ptak drapieżny o mocnym hakowatym dziobie. jastrząb » ptak drapieżny o mocnym, hakowatym dziobie. jastrząb » ptak drapieżny z rodziny sokołów. jastrząb » ptak o bystrym wzroku i mocnym hakowatym dziobie. jastrząb » ptak z rodziny jastrzębiowatych
W 2008 całkowitą liczebność szacowano na ok. 5700–7500 par. Spotkać go można w całym kraju, również w górach. Jeszcze do lat 60. XX w. był to ptak dość liczny i rozpowszechniony. Jednak przez kolejne 20 lat przeżywał skokowe spadki liczebności i dopiero od lat 80. rozpoczęła się odbudowa populacji. Obecnie licznie zasiedla polskie nizinne lasy liściaste i góry do 1000 m Najliczniejsze stanowiska występują na Śląsku i w Wielkopolsce, gdzie ilość osobników szacuje się na 800 par. Najrzadszy jest w ubogich, nizinnych borach i w górskich lasach. Dorosłe osobniki mają wierzch ciała szaropopielaty, a spód jasny w poprzeczne, szare, faliste prążki (bardzo dla niego charakterystyczne; takie same występują jeszcze, spośród krajowych gatunków, u krogulca i sokoła wędrownego). Pręgowane podogonie z jasną plamą u nasady. Sterówki wachlarzowate (w przeciwieństwie do podobnego krogulca). Nad okiem charakterystyczna szeroka, biała brew. Utworzona jest, podobnie jak u innych ptaków drapieżnych, z kostnej tarczki nadocznej, która ma chronić oko ptaka w czasie lotu od oślepienia. Tęczówka jaskrawożółta do pomarańczowej lub czerwonej, ciemniejsza u samców niż u samic oraz u starszych ptaków. Cała sylwetka z krótszymi skrzydłami w stosunku do tułowia i dość długim ogonem, w porównaniu np. ze zbliżonym do samic jastrzębia rozmiarami myszołowem. Jastrzębia głowa ma charakterystyczny profil – zagięty dziób prosty u nasady skierowany jest ku przodowi, inaczej niż ma to miejsce u papug i sów, gdzie dzioby już od nasady są hakowato wygięte. Swą zwrotność w locie zawdzięcza stosunkowo krótkim i szerokim skrzydłom oraz długiemu ogonowi. Samiec jest niewiele większy od samicy krogulca, ma łupkowoszary wierzch i biały spód z ciemnymi prążkami. Młode jastrzębie mają wierzch ciała bardziej brązowy i przede wszystkim zamiast falistych prążków, plamki w kształcie spadających kropel wody na rdzawożółtym spodzie. Końce piór są jasne. Sylwetka, tęczówka i brew nad okiem takie same jak u dorosłych. Nogi żółte. Masa ciała: samce 0,6–1 kg, samice 0,8–1,5 kg. Przeważnie lata nisko, wykorzystując różne osłony takie jak rowy. Zręcznie manewruje między gałęziami w lesie, w czym pomaga mu stosunkowo długi ogon. Jest samotnikiem, jedynie w okresie godowym łączy się w pary. Jastrzębie prowadzą skryty tryb życia, rzadko krążą nad danym terenem, a gdy to robią, rozpościerają swój ogon tak, że widać na nim cztery ciemne, szerokie prążki. To ptaki przeważnie milczące. Jedynie w okresie godowym usłyszeć można ich głośne kwilenie. Zamieszkuje stare, luźne drzewostany iglaste i mieszane w pobliżu łąk, pól uprawnych i innych terenów otwartych. Jesienią i zimą częściej spotykany na otwartych terenach. Preferuje zróżnicowane krajobrazy, bogate w kryjówki i długą granicę pomiędzy lasami a przestrzeniami niezadrzewionymi. Od kiedy nasilenie tępienia tego ptaka osłabło, zaczął pojawiać się w pobliżu miast, zabudowań gospodarskich lub rzadziej w ich obrębie. Może lęgnąć się w podmiejskich parkach i śródpolnych remizach. Unika jednak zapuszczania się w głąb rozległych obszarów otwartych. Przy mniejszych zadrzewieniach wybiera te, które gwarantują mu spokój i ciszę. Przez większość roku jastrzębie pozostają na swoim terytorium i zwykle widuje się je pojedynczo. Jastrząb jest wszechstronnym drapieżnikiem. Najchętniej poluje na gołębie (stąd nazwa – gołębiarz), grzywacze i sierpówki. Poza tym łapie z zasadzki inne średniej wielkości ptaki, głównie krukowate, grzebiące i śpiewające do wielkości drozda (stanowiące ok. 85% pożywienia). Są wśród nich sójki, wrony, kawki, dzięcioły, kuropatwy oraz ptactwo domowe (nawet kaczki krzyżówki). Ze ssaków (ok. 15% składu pokarmu) poluje na wiewiórki, zające, króliki, a nawet drobne gryzonie, które stanowią znaczną część jego diety głównie jesienią (to okres ich wysokiej liczebności). Poluje samotnie, złowioną zdobycz skubie z pierza lub futra (choć połyka trochę pozostawionych niejadalnych części) i zjada w ukryciu. Niestrawiony pokarm jest zwracany w formie wypluwek, co pozwala określić jego dietę. Resztki większych ofiar zostawia do następnego dnia. Większe samice polują zwykle na zwierzęta o pokaźniejszych rozmiarach, dochodzące do gabarytów kury czy zająca. Nogi tego ptaka są zaadaptowane do chwytania ofiar (z drzew, powietrza i ziemi). Zarówno jastrząb, jak i krogulec, mają długi skok ułatwiający wyciąganie zwierzyny ukrywającej się w gęstych gałęziach lub schwytanie jej w niskim locie. Ostre i długie szpony umocowane na silnych palcach przecinają skórę ofiary wbijając się jej głęboko w ciało i powodując jej śmierć. Gdy po pierwszym ataku uda jej się zbiec, drapieżnik rusza w krótką pogoń za nią, ale po krótkim czasie, gdy nie udaje jej się schwytać, rezygnuje. Może też polować przez nagły lot nurkowy z dużej wysokości. Zimą ze względu na trudne zdobycie pożywienia niekorzystne są dla nich przedłużające się okresy silnych mrozów. Terytorium łowieckie jednej pary w okresie lęgowym wynosi ok. 30–50 km². Toki zaczynają się na przełomie stycznia i lutego. Wtedy można usłyszeć kwilenie jastrzębi oraz zobaczyć je krążące nad lasami. Wyprowadzany jest jeden lęg w roku, w połowie albo pod koniec kwietnia. Jastrzębie tworzą monogamiczne pary, wierne sobie często przez całe życie. Przeważnie przywiązują się na długo do swego rewiru. To większe samice ustanawiają terytorium lęgowe. Rewir ten jest zajmowany przez ptaki już kilka miesięcy przed przystąpieniem do gniazdowania. W okresie wyprowadzania lęgów prowadzą skryty tryb życia. Gniazdo, płaska platforma, zwykle znajduje się na skraju lasu lub w jego głębi, w starych zadrzewieniach, przy pniu, w środkowej partii korony drzewa, około 10–20 metrów nad ziemią. Zbudowane ze świeżych gałązek, na brzegach przystrojone zielonymi gałązkami sosny czy świerka, co odróżnia je od podobnego gniazda myszołowa. Wgłębienie niewielkie, wyściełane suchymi trawami, o średnicy ok. 60–80 cm i wysokości ok. 50 cm. Budową zajmuje się w większości samica. Gniazdo wykorzystywane jest przez wiele lat, więc może powiększać swe rozmiary. Na jego wierzchu przy zewnętrznej krawędzi dorosłe ptaki stale dokładają świeże i zielone gałązki, które odłamują w locie. Czasem jednak wykorzystują parę konstrukcji lęgowych na przemian w kolejnych sezonach. O tym, że gniazdo jest aktualnie zajęte przez jastrzębia świadczą znajdowane w jego pobliżu pióra, wypluwki i resztki zdobyczy. Samica składa zwykle 3 niebieskawe jaja (czasami 2–6), w odstępach 2–4 dni w marcu i kwietniu. Jaja zmieniają kolor: początkowo białe, następnie siwozielonkawe, oliwkowe lub jasnobrązowe, z tłustymi plamami od ciała wysiadującej samicy. Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 35-40 dni przez obydwoje rodziców (głównie jednak samicę). To powoduje, że pisklęta wykluwają się stopniowo. Obserwowana w czasie polowań krwiożerczość dająca temu ptakowi negatywną opinię kontrastuje z troskliwością jastrzębia w okresie lęgowym i jego życiem rodzinnym. W okresie lęgowym karmieniem samicy zajmuje się samiec. Matka rozrywa mięso i podaje młodym. Tylko ona ma instynkt równego porcjowania pokarmu, chyba że zginie i wtedy zaczyna go wykazywać też samiec. Następuje to jednak zwykle późno i pisklęta mogą zginąć z głodu. Przez pierwsze 9–14 dni matka ogrzewa swym ciałem młode. Po 35 dniach jej potomstwo zaczyna wychodzić z gniazda na sąsiednie gałęzie, z których zaczyna podejmować pierwsze próby latania. Pisklęta opuszczają gniazdo po 41–43 dniach i od tej pory jako tzw. „gałęźniki” chowają się wśród gałęzi w koronach drzew, aż nie staną się w pełni lotne. Jednak rodzice karmią je do 70. dnia życia, potem młode są już w pełni samodzielne. W tym czasie dorosłe ptaki bronią zaciekle swego gniazda przed intruzami. Nie wahają się też wtedy zaatakować ludzi. Podobnie jak krogulce, dojrzałość płciową uzyskują po 10 miesiącach życia. Momentami, w których na te drapieżniki czyha największe zagrożenie to czas, kiedy samica składa jaja, opiekuje się młodymi i gdy te uczą się latać. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Od dawna przez myśliwych, hodowców gołębi i rolników był uznawany za szkodnika. Negatywny wpływ na jego liczebność miała również kultura masowa. Ptakowi przypisywało jak najgorsze cechy, obwiniając o znaczne straty w ptactwie domowym i zwierzynie łownej. Znane są przypadki, kiedy mieszkańcy wsi szukali w lesie gniazd jastrzębi, a następnie niszczyli znajdujące się w nich jaja, zabijali pisklęta, a nawet dorosłe ptaki stające w obronie potomstwa. Jest jednym z najbardziej prześladowanych gatunków dzikich ptaków. Badania pokazały, że poluje nie tylko na bażanty, kuropatwy i zające, ale też występujące liczniej i mające mniejsze znaczenie dla człowieka sroki, wrony, dzikie gołębie, sójki i kosy. Nie należy jednak oceniać jego szkodliwości lub pożyteczności w środowisku, biorąc pod uwagę tylko konkurencję z człowiekiem o pokarm. Źródło:
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Orzełek afrykański [4] ( Hieraaetus wahlbergi ) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Gniazduje w Afryce , na południe od Sahary .
ciekawe słowa Ałła Czajka Rybak Stan Kwiatkowska Tsunami Sztajer Kaczor Rozum Ustnik Futeral a najcichsze pociski Kamikaze Ekspertyza Potrzeba Azylant najbardziej poszukiwane słowa Parkot Kamyk Canyon Moerner Narzeczona Czech Dociekać czegoś rozumem Vridank Równia Siadło
inne krzyżówka. Ssak padlinożerny z afryki, Padlinożerny ptak z rodziny jastrzębiowatych; Ssak padlinożerny z afryki, Ssak padlinożerny z afryki, Duży znak zapytania; Duży budynek mieszkalny znajdujący się w mieście; Duży przy starcie odrzutowca; Duży pociąg; Duży ogień; Duży utwór wokalno-instrumentalny opiewający mękę W Polsce. Bielik to duży ptak drapieżny - orłan, z rodziny jastrzębiowatych, tak więc bielik sam w sobie nie jest orłem. możemy spotkać orła przedniego, krzykliwego, grubodziobego, stepowego, a także orzełka. Największy z nich to orzeł przedni. Większy od niego jest jednak bielik i za wielkość to jemu należy się miejsce na 1K6Hy. 161 314 162 110 41 270 112 3 223

ptak z rodziny jastrzębiowatych krzyżówka